دیده ی اسفید ندارد حیا چشم کبود است چو تیر بلا بینی هر کس که بود چون خیار گنده دماغک بود و کینه دار گوش بزرگ است به عمر دراز گوش که کوچک بودت پر مناز گندگی لب ز شجاعت بود نازکی لب ز مناعت بود ریش که آن کوچک و کم مو بود مکر گدایی ز در او بود ریش که بسیار بود بر ذقن کاهل و گم راه بود در سخن هر که به سرخی زندش موی ریش هست به مردی ز همه پیش پیش ریش دو شاخ است به روز نبرد وقت جدل هست حریف دو مرد گردن هر کس که صرا حی وش است صحبت او مغتنم و دلکش است هر که گذشت از سر زانوش دست بر زبر تخت به شاهی نشست از کمر گنده دلیری مجوی از شکم پر شده سیری مجوی پای هر آن کس که بود موزه پا هست همیشه به طریق خطا موی سر هر که بود چون حریر هست چو موی سر خود او دلیر موی سر هر که درشت و قوی است در حد خود پیل تن و پهلوی است (دیوان فدایی مازندرانی)
| Design By : Pichak |
